Waarom dit bezoek?

Omdat er een geweldige nieuwe expositie is n.a.v. het 75 jarige bestaan van de Dierenpark Amersfoort. Uiteraard ken ik museum Flehite, hèt historisch museum van Amersfoort en met deze nieuwe expositie is er een mooie aanleiding om weer eens te gaan.

Hoe zit dat nou met dit museum?

Museum Flehite werd opgericht door de Oudheidkundige Vereniging Flehite, de oudste historische vereniging in de provincie Utrecht. In 1878 trokken enkele leden naar de Leusderhei om daar prehistorische grafheuvels op te graven. Ze vonden een tiental grafurnen, die vanaf 1880 aan het publiek werd getoond in de bibliotheekruimte naast het stadhuis aan de Westsingel. In 1889 kocht de Oudheidkundige Vereniging Flehite het pand Breestraat 78, een voormalig militair hospitaal, aan als museumpand. In 1958 en 1974 volgden Breestraat 80 en 76.

Na ruim 140 jaar verzamelen heeft Museum Flehite een collectie van tienduizenden voorwerpen. De topstukken, zoals de 'prehistorische urnen uit de bronstijd, het 17e-eeuwse 'Gezicht op Amersfoort' van Mathias Withoos, het portret van Leendert Nicasiusz door Jacob van Campen, de stadssleutels van keizer Napoleon, een biervaatje uit 1870 en een vrijheidsrok uit 1945 vertellen samen het verhaal van Amersfoort door de eeuwen heen.

Waarom ben ik er NU heengegaan, op deze snikhete zondagmorgen en is dit mijn tip?

De metershoge ‘pissende ijsbeer’ met een ferme straal, is niet te missen, gemaakt door kunstenaar Florentijn Hofman. Hij is wereldwijd bekend o.a. van de dobberende badeend. De beer staat er pas een paar dagen en elke keer als ik langs Flehite kom zie ik drommen mensen staan te wachten tot de beer weer gaat plassen. Maar ja, ‘als ie moet, dan gaat ‘ie’. Je kan er de klok niet op gelijk zetten. Dat is juist zo leuk.

Maar het is niet zo leuk bedoeld zoals het misschien overkomt. De ijsbeer is uit zijn eigen leefgebied verdreven door klimaatverandering en hier aan land gekomen. Er zit nog een diepere laag in het werk. Een ijsbeer is een bruut dier. Het is een metafoor voor de problemen waar we met zijn allen voor staan. Tot zover buiten…. En nu naar binnen dan….

Heel mijn leven bestaat Dierenpark Amersfoort al. Ik ben er mee opgegroeid en heb het zien mee veranderen met de veranderende wereld om ons heen. De expositie heeft mij verrast en ontroerd. Omdat het mij (en ik hoop ook u) laat zien hoe de droom van 3 mensen in na de oorlog in 1948 uitkwam en ze van het stuk bos Birkhoven een park maakten, met een kameel, kraagbeer en handvol boerderijdieren wat nu is uitgegroeid tot een instelling die wil bijdragen aan natuurbescherming en soortbehoud en die volwassenen maar vooral ook kinderen, iets wil meegeven over de schoonheid en kwetsbaarheid van de natuur.

Waar je in de jaren ’70 nog de jonge welpjes mocht aaien, op olifanten mocht rijden (zie bord op de foto!) en een belangrijk deel van de inkomsten van het park bestonden uit verkoop van pinda’s en koekjes voor de dieren kan dit nu absoluut niet meer. Vroeger kwamen de verzorgers bij de olifanten maar ook dat gebeurt nu niet meer. Deels uit veiligheid maar ook om de dieren zoveel mogelijk in hun eigen leefwereld te laten. In de jaren ’60 traden sommige dieren zelfs nog op. Uiteraard de apen die zich uitleefden op fietsjes en olifanten die kunstjes deden. Ook dat gebeurt niet meer.

Het is alsof ik door de jaren van mijn jeugd loop, zoveel mooie foto’s, verhalen en objecten van vroeger zijn er in deze tentoonstelling. Kinderen worden uitgedaagd goed te kijken naar o.a. boxen met poep van dieren en dan te raden van welk dier het is.

Wat gebeurt er nu dan nog wel in het Dierenpark?

Je kan o.a. trouwen, hoe romantisch is dat! Je kan nog steeds met het treintje rijden (he gelukkig, iets wat niet veranderd is), je kan er met een bootje varen en zo dicht bij de dieren komen. En, let op, er is een heus dinobos waar je zelf archeologische opgravingen kan doen.

Maar vooral kan je er ook simpel en gewoonweg genieten én nog steeds wat leren!

Ik zou zeggen; gaan!!!